Toen het vanmorgen om 7 uur met bakken uit de lucht kwam, zei Kees (en het wil wel iets zeggen als hij dit zegt): 'Dit is echt geen dag om te fietsen...' En inderdaad. Koud, kleddernat en de vooruitzichten zijn gelijkgestemd. Fietsen doen we dan ook weinig. Kees moet vandaag sowieso met de trein terug naar Nederland, die moet morgen weer gewoon werken. Ik besluit om ook een trein te pakken, maar dan naar het zuiden. Ik ben gekomen voor Frankrijk en voor fietsen met mooi weer. Dan maar wat leuke tochten fietsen in Zuid-Frankrijk! Dat is wel genieten. Ik hoor van mijn moeder dat het voorbij Lyon pas mooi weer is. Dat is wel erg ver. Op het station in Spa kunnen we geen tickets tot onze eindbestemming kopen, maar wel tot Luxemburg. We moeten beide naar Verviers, dan naar Luik, vandaar uit moeten we beide een kant op. Beide aan een andere kant van hetzelfde perron. Nog een beetje rondlopen in Spa draagt niet bij aan de vakantievreugde. We eten samen in Point Chaud en warmen weer wat door. Vervolgens rillen we tot we in Luik zijn met twee keer overstappen dat hier nu eenmaal niet zo gemakkelijk gaat als in Nederland. Kees vertrekt naar Schagen, ik naar Luxemburg. Weer afscheid, weer niet leuk... Wel het warme weer tegemoet!

Op het moment dat bovenstaande regels getypt worden stopt de trein ineens vlak voor Luxemburg. Iedereen gaat de trein uit en ik volg. Het laatste stukje moet met de bus. Ik ook? Ja, ik ook? Met mijn fiets? Ja, die kan ook in de bus. In de bus wachten we ruim een half uur. Dan ineens bedenk ik me dat mijn laptopje nog in de trein ligt. Ik leg het uit aan de chauffeur, die bijna wilde vertrekken. Hij loopt naar een andere bus en komt met mijn laptop weer naar buiten! De conducteur had hem meegenomen! Wat een mazzel!!

In Luxemburg vraag ik bij de balie voor internationale reizen of ik naar Zuid - Frankrijk kan met de trein. Vandaag of morgen. Hij zegt dat het kan, zelfs met fiets en zonder overstappen. Binnen 15 minuten zit ik in de trein naar Avignon! Das wel een heel ander plan dan ik had bedacht, maar wel vakantie zoals ik het hoopte. De nachttrein gaat rustigaan naar het zuiden. Drie snurkers slapen als een roos, de rest van de coupé hoort hoe de ene boomstamsnurker heel consequent blijft. En al is mijn koptelefoon niet van hout, hij komt er dwars doorheen. De twee andere snurkers zijn beide van die rochel - en - snot snurkers en ze lijken een wedstrijdje creatief snurken te doen. Om half 5 stap ik de buitenlucht van Avignon in. Ik fiets heel rustig nog 25 km naar de camping. De camping waar ook mijn ouders zijn. Om iets over 6 uur koop ik twee baguettes, ze zijn nog warm. Hmmmmm... De zon is inmiddels opgekomen. Helaas niet zo mooi als toen ik met Kees in Italië fietste. Maar dat komt niet door de zon en het uitzicht. Als mijn ouders wakker zijn ga ik nog even slapen... zonder snurkers en in een zacht bedje.